Gdańsk

Walki Zygmunta I Starego z Krzyżakami

Wielki Mistrz Krzyżacki Albrecht Hohenzollern dążył do uniezależnienia Prus Królewskich od Rzeczpospolitej. Jego działania na arenie politycznej skutecznie blokował ówczesny król Polski Zygmunt I Stary. Sytuacja jednak doszła do takiego etapu, w którym żadne sankcje nie powstrzymywały krzyżackich planów. Jedynym rozwiązaniem była więc walka zbrojna.

Rozbudowywanie armii przez Albrechta oraz usiłowanie namówienia Rosji i Brandenburgii do ataku na Rzeczpospolitą zmusiły króla Zygmunta I do wypowiedzenia Krzyżakom wojny w grudniu 1519 r. Wcześniej król myślał, że nakładając blokadę handlową na Państwo Krzyżackie, zbrojnego konfliktu uda się uniknąć.

Niestety po wysłaniu floty gdańskiej na przeszpiegi nie ulegało już wątpliwości, że Wielki Mistrz dąży do walki pomimo wszelkim ograniczeniom. Sam Gdańsk zresztą w nowej wojnie z Krzyżakami, która trwała do 5 kwietnia 1521 r, brał czynny udział. W planach Krzyżaków był bowiem jednym z głównych miast, które należało zdobyć.

Oblężenie Gdańska przez wojska Zakonne rozpoczęło się w listopadzie 1520 r. Krzyżacy nie spodziewali się, że miasto może się bronić tak dzielnie. Tymczasem Gdańsk, ze względu na kapitał jaki gromadził, był jedną z najtrudniejszych do zdobycia twierdz tamtych czasów. O tym, że atak Krzyżaków był bezcelowy niech świadczy fakt, że odstąpili oni od oblężenia już po paru dniach. Potem już oddziały królewskie zmusiły atakujące wojsko do wycofania się z terenów Rzeczpospolitej i znowu największe cięgi oddziały wroga zebrały pod Oliwą.

O tym, że historia lubi się powtarzać niech świadczy fakt, że rozejm kończący walki zbrojne został podpisany ponownie w Toruniu. I znowu Polska mając możliwość całkowitego zlikwidowania Państwa Krzyżackiego zgodziła się tylko na potwierdzenie postanowień pokoju z 1466 r. Ten błąd już niedługo miał Polskę słono kosztować.