Gdańsk

Gdańsk w czasach rozbicia dzielnicowego

Osiągnięcie przez Pomorze Gdańskie niezależności wobec ówczesnych królów dzielnicowych nie podobało się żadnemu z potomków Krzywoustego. Nie mieli oni jednak na tyle siły żeby być w stanie wymóc posłuszeństwo na nowym rodzie książęcym, który nad Pomorzem zaczął panować.

Od 1231 r. w Gdańsku władzę sprawował książę pomorski Świętopełk. Za jego rządów miasto przeżywało rozkwit gospodarczy. Udało mu się uzyskać dla Gdańska nowe prawa miejskie, które wpłynęły na wygląd i układ całego miasta. Na Gdańsk przypadał wtedy stary gród leżący w zakolu Mołtawy, podgrodzia, które w 1368 r przyjęło nazwę „Starego Miasta”, osady dominikańskiej oraz dzielnicy leżącej na terenie obecnego Długiego Targu.

Miasto liczyło już wtedy ok. 18 ha powierzchni i ponad 6 tyś. mieszkańców! Stało się już zatem nadmorską metropolią. Świętopełk natomiast starał się o uzyskanie poparcia papieskiego, aby nie być narażonym na ataki sąsiednich księstw, którymi dowodzili katoliccy władcy.

Zagrożeń w XIII w było naprawdę dużo. W 1226 r książę Konrad Mazowiecki sprowadził na Ziemię Chełmińską Zakon Krzyżaków, którego celem było nawracanie pogańskich plemion na Prusach. Owo nawracanie tak naprawdę sprowadzało się do podbijania terenów na Pomorzu i przyłączania ich do ziem zakonnych. Krzyżacy byli największym zagrożeniem dla suwerenności Gdańska, ale nie jedynym. Po śmierci Świętopełka doszło pomiędzy jego synami Warcisławem i Mściwojem II do walki o władzę, która zakończyła się na sprowadzeniu przez Mściwoja Branderburczyków do Gdańska.

Branderburczycy mieli pomóc młodemu księciu odzyskać władzę w mieście, tak naprawdę jednak zagarnęli je dla siebie. Dopiero pomoc zbrojna ze strony księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego sprawiła, że tereny te wróciły pod dowództwo książąt pomorskich.