Gdańsk

Gdańsk - początki

Gdańsk jest związany z Polską praktycznie od samego początku jej istnienia. Przyjmuje się, że miasto powstało w roku 980 i od razu znajdowało się w granicach państwa Mieszka I.

Mieszko I przejął kontrolę kontrole nad Pomorzem Wschodnim w roku 979. Nowy gród powstał zatem praktycznie od razu po wcieleniu ziem do tworzącego się państwa Polan. Ze źródeł historycznych wynika, że gród od razu liczył dużo mieszkańców, bo ok. 1000 na 250 domów. Na owe czasy liczba ludności była naprawdę imponująca. Od samego początku Gdańsk był ważnym punktem strategicznym i handlowym.

Położony przy ujściu Wisły – największej rzeki tego rejonu, do morza stanowił niejako „bramę handlową” łączącą szlaki morskie i rzeczny transport, który odbywał się na Wiśle. Z czasem gród przekształcić się w metropolię portową i stanowił główny punkt tranzytowy Polski jeżeli chodziło o handel na Bałtyku.

Pierwszym dokumentem, w którym została użyta nazwa „Gdańsk” były „Żywoty św. Wojciecha” spisane w 997 r. O mieście jest co prawda tylko wzmianka: „Miasto Gdańsk, które położone na rubieży [polskich] ziem książęcych dochodzi do brzegu morskiego” – pokazuje jednak, że już w X w miasto posiadało odpowiednią renomę. Było też jedną z pierwszych miejscowości, do których przybył biskup Wojciech ze swoją misją nawracania pogan. O tym jak bliski był miejscowej ludności niech świadczy fakt, że przy postawieniu pierwszej diecezji w Gdańsku dostała za patrona właśnie św. Wojciecha.

Gdańsk ma niezwykle ciekawą i interesującą historię. Ze względu na swoje położenie i status miasta portowego stanowił cel wielu państw począwszy od Krzyżaków, poprzez ukształtowane na bazie zakonu państwo Pruskie, Niemcy czy Szwecje. Tak duże zainteresowanie miastem przez państwa ościenne było spowodowane tym, że z czasem Gdańsk stał się jednym z największych miast portowych Bałtyku, a co za tym idzie posiadał ogromny majątek, który kusił atakujących. Przez to miasto wielokrotnie było atakowane.